Glatt var á hjalla í lávarðadeild Sægreifans í hádeginu í dag, sem sagt í salnum uppi í þessu merka veitingahúsi við Reykjavíkurhöfn. Brottfluttir Ólafsfirðingar sunnan heiða hittust til að skrafa yfir signum fiski og í hópnum reyndist vera einn af tengdasonum Svarfaðardals. Þegar það lá ljóst fyrir var leiðin greið fyrir góða nærsveitamenn inn á víðar lendur Svarfdælasýslsins.

Tveir Ólafsfirðingar, Bjarki Sigurðsson og Stefán Ólafsson, fengu sér siginn fisk á Sægreifanum í mars 2012, sem út af fyrir sig er ekki í frásögur færandi. Hjá þeim kviknaði sú hugmynd að láta boð út ganga til sveitunganna og prófa að gera slíkar samkomur að föstum lið í hádeginu síðasta fimmtudag hvers mánaðar. Það tókst. Skúli Páls bættist fljótlega við í framkvæmdaráðið og nú hafa Ólafsfirðingarnir hist þarna einum sex sinnum. Stöðugt fjölgar í flokknum. Þrettán mættu í dag en hefðu með fullri mætingu átt að vera hátt í tuttugu.

Siginn fiskur er á borð borinn og hópurinn fær lávarðadeildarsalinn út af fyrir sig. Gamalreyndur starfsmaður Sægreifans, Kolbrún, tók Ólafsfirðingana að sér og eldar ofan í þá signa fiskinn og selspikið á staðnum, það er að segja í horni sjálfrar deildar lávarðanna.

Hamsar voru í boði fyrir þá sem neituðu sér um selinn en hamsatólg er heldur ekki allra uppáhald frekar en selspikið: „Hamsar? Hver étur hráefni sem kerti eru steypt úr?“ gall við í einum við borðið.

Nýir félagar mættu á fund í dag og voru reyndar svo framandi að menn þurftu að kynna sig með nafni og númeri í fyrstu. Svo kom auðvitað á daginn að allir þekktu alla við nánari skoðun og umræður urðu afskaplega líflegar með tilheyrandi hlátrasköllum.

Tengdasonur Svarfaðardals í hópnum er Stefán Ólafsson og eiginkonan er Gerður Árnadóttir Rögnvaldssonar frá Dæli.

Næsti hádegisfundur brottfluttu Ólafsfirðinganna á Sægreifanum er í hádeginu fimmtudaginn 20. desember. Þá verður að sjálfsögðu skata á borðum og ábyggilega vel kæst. Ef ekki verður fullskipað í klúbbnum þann daginn gerist það aldrei. Og svona í framhjáhlaupi er við hæfi að benda skötuvinum á að hin ljúfa sjávarafurð, oftast frá Hafsteini í Flatey, er á matseðli Sægreifans í hádeginu á laugardögum frá hausti fram á voru en daglega síðustu daga fyrir jól.

Áberandi margir í hópnum í dag voru lýðveldisbörn, þ.e. fæddir 1944. Fullyrt var að  einmitt ’44-árgangurinn væri sá stærsti í barna- og síðar grunnskólanum í Ólafsfirði. Ábyggilega satt og rétt. Hvað var annars skárra við að vera, utan dagvinnutíma í Ólafsfirði á myrkum tíma heimsstyrjaldarinnar, en að búa til börn?

Þrjú bræðrasett voru í þrettán manna hópnum í dag: Einar og Stefán Jakobssynir, Grímur og Sigurpáll Grímssynir, Sigursteinn og Skúli Pálssynir.

Aðrir á vettvangi: Pétur Guðmundsson, Jón Magnússon, Bragi Fannbergsson, Stefán Ólafsson, Bjarki Sigurðsson, Grétar J. Magnússon og Hreinn Guðmundsson. Allir búsettir á höfuðborgarsvæðinu nema hvað Jón er á Suðurnesjum.

Félagsskapur brottfluttra Ólafsfirðinga er auðvitað í hæsta máta óformlegur og skrifari þessara lína var hjartanlega boðinn velkominn til borðs, enda svo stálheppinn að ganga með Ólafsfjarðargen í sér og vera þar með löglega gjaldgengur, þökk sé Ingibjörgu ættmóður frá Jarðbrú.

Engu að síður ber að nefna það sem fram kom í dag um að ættartengsl væru ekki úrslitaatriði til að fá þarna landvistarleyfi. Eina skilyrðið er, alveg ófrávíkjanlegt:

„óstöðvandi löngun til að vera Ólafsfirðingur!“